Ο Νίκος Σαργκάνης και η Σοφία Μανέα στον “αέρα” της ΕΡΤopen

Η Εθνική Ελλάδος δεν τα κατάφερε χθες στο “Μάξιμιρ” κόντρα στην Κροατία γνωρίζοντας την ήττα με 4-1 και πλέον στρέφει την προσοχή της στον επαναληπτικό της Κυριακής.

Την Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017 στην ΕΡΤopen και στην εκπομπή “Καρφώματα ή... γκολ”, από τις 15.00 μέχρι τις 16.00, ο “θρυλικός” τερματοφύλακας, Νίκος Σαργκάνης σχολιάζει τους αγώνες της Εθνικής Ελλάδας για τα μπαράζ του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας. Παράλληλα, δεν ξεχνάμε και την Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη με την πρόεδρο της ΠΕΑΝΔ, Σοφία Μανέα να μας εξηγεί τη σημασία του αθλητισμού στα άτομα με νεανικό διαβήτη.


Η ΕΡΤopen και η εκπομπή  «Καρφώματα ή... γκολ» έχουν την τιμή να φιλοξενούν αυτή την Τρίτη έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες παλαίμαχους τερματοφύλακες, ο οποίος έχει γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του τόσο σε επίπεδο συλλόγων (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός) όσο και σε επίπεδο εθνικής ομάδας όπου φόρεσε το εθνόσημο 58 φορές. Ο Νίκος Σαργκάνης ή αλλιώς.... ”Φάντομ” παρέα με τους Μανώλη Ανδρουλάκη και Αναστάση Καραμουσαδάκη θα σχολιάσουν όσα έγιναν στους δύο αγώνες της Εθνικής Ελλάδας με την Κροατία και θα επιδιώξουν να κάνουν έναν απολογισμό της “γαλανόλευκης” παρουσίας στα προκριματικά και στα μπαράζ του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας.

Ο αθλητισμός, όμως, δεν είναι μόνο για τους επαγγελματίες και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη η πρόεδρος της ΠΕΑΝΔ, Σοφία Μανέα, θα εξηγήσει τους λόγους που υπάρχει ραγδαία αύξηση του νεανικού διαβήτη στους νέους αλλά και πως ο αθλητισμός μπορεί να γίνει ο τέλειος σύμμαχος κάθε ατόμου με διαβήτη.


Συντονιστείτε στο ελεύθερο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο στην ιστοσελίδα της www.ertopen.com/radio ή στο www.live24.gr
Το πρόγραμμά αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο.
Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5
Στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία καθώς και από διάφορους άλλους σταθμούς στην Ελλάδα.

Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 
1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

«Συνεπιμέλεια» παιδιού, μια «πονεμένη» ιστορία

Κρυσταλία Πατούλη

Τι είναι η "συνεπιμέλεια" και γιατί δεν εφαρμόζεται στην Ελλάδα; Τι επιπτώσεις έχει στα παιδιά; Τι προσπάθειες γίνονται για να ληφθούν υπόψιν οι συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης;

Ο Ιωάννης Παπαρηγόπουλος, δικηγόρος, πρόεδρος του Ελληνικου Συμβουλίου Κοινής Ανατροφής - Σύλλογος Συνεπιμέλεια, αναλύει εκτενώς το θέμα στην Κρυσταλία Πατούλη και το Tvxs, αναφέροντας ότι: "Ένα στα 4 παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να χωρίζουν και χάνουν έναν από τους δύο γονείς από την καθημερινή τους ζωή. Κι όλα αυτά, γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος που ισχύει σε όλες της χώρες της Ευρώπης, από τους δικαστές".

Παράλληλα, ο Λάμπρος Κερεντζής, Ψυχολόγος - Ψυχοπαιδαγωγός, Οικογενειακός Θεραπευτής, επισημαίνει την "αναγκαιότητα και των δύο γονέων στην ανάπτυξη του παιδιού", και τέλος, ένας διαζευγμένος πατέρας καταθέτει τη μαρτυρία του, λέγοντας -μεταξύ άλλων- πως: Ο πατέρας είναι μια επιταγή, τίποτε άλλο. Κι από εκεί και πέρα, αναγκάζεται να κάνει "απομακρυσμένη διαχείριση" σαν σε ηλεκτρονικό υπολογιστή". 

Συνέντευξη με τον Ιωάννη Παπαρηγόπουλο:

Τι συμβαίνει, μέχρι σήμερα, όταν χωρίζει ένα ζευγάρι με ανήλικα παιδιά, στο θέμα της επιμέλειας;
 
Μετά το 1983 που άλλαξε ο αστικός κώδικας, ο δικαστής -σε περίπτωση διαφωνίας των γονέων, δηλαδή, διαζυγίου ή διάστασης- είναι αυτός ο οποίος ρυθμίζει την άσκηση της γονικής μέριμνας, η οποία περιλαμβάνει:

α) Τη διοίκηση της περιουσίας του παιδιού,
β) Την εκπροσώπηση του παιδιού,
γ) Την επιμέλεια της ανατροφής του.
 
Υπάρχει ένας νόμος του 1987, που λέει ότι οι γονείς είναι ίσοι σε δικαιώματα και υποχρεώσεις, κατά τη διάρκεια του γάμου, αλλά και μετά την τυχόν λύση του. Όπως υπάρχει κι άλλος ένας νόμος του 1992 που λέει ότι οι γονείς είναι από κοινού υπεύθυνοι για την ανατροφή του παιδιού τους.
 
Παρόλα αυτά, το νομολογιακό έθιμο με μία δογματική δικαιολογία, θέλει την επιμέλεια –κατά κανόνα- να την δίνουν στη μητέρα, σε περίπου 90% των περιπτώσεων. Και η επιμέλεια περιλαμβάνει όλη την ανατροφή του παιδιού, πράγμα το οποίο, όπως είπαμε προηγουμένως, θα έπρεπε να έχουν αναλάβει και οι δύο οι γονείς, από κοινού, είτε μέσα, είτε έξω από γάμο. Αυτό, γίνεται χάριν ευκολίας του δικαστηρίου, για να μη σκύβει και να δουλεύει πάνω από κάθε μία υπόθεση και να μην χρειάζεται να ρυθμίσει τη ζωή του παιδιού, κάτι το οποίο υποχρεούται να κάνει.
 
Η «δογματική δικαιολογία», που αναφέρατε, που έγκειται;
 
Σε ένα δόγμα αντιεπιστημονικό, το οποίο βασίζεται:

• Στην σαφή βιοκοινωνική υπεροχή της μητέρας στην ανατροφή του παιδιού –ο Άρειος Πάγος, τα λέει αυτά.
• Στον ισχυρό ψυχικό δεσμό που έχει αναπτυχθεί με τη μητέρα (βέβαια ξεχνάμε ότι, με την απόφαση του δικαστηρίου υπέρ μόνο αυτού του ισχυρού δεσμού, την ίδια στιγμή, πιθανά καταστρέφεται ο ισχυρός ψυχικός δεσμός που έχει αναπτυχθεί με τον πατέρα).
• Στη θεωρία της σύγκρουσης, σύμφωνα με την οποία επειδή οι δύο γονείς συγκρούονται, άρα δεν μπορούν να συμφωνήσουν, και άρα πρέπει να δώσουμε την επιμέλεια στη μητέρα. Όμως, ξεχνάμε, ότι τη σύγκρουση την προκαλεί το ίδιο το νομολογιακό έθιμο, το οποίο υπαγορεύει στη μητέρα να πάει στο δικαστήριο για να τα πάρει όλα. Γιατί δεν υπάρχει λόγος να συμφωνήσει, αφού αν δεν συμφωνήσει θα τα πάρει όλα.
• Και τέλος, με τη θεωρία της προσαρμογής. Γράφει η απόφαση: «Επειδή επί τόσα χρόνια, έχει αναλάβει την επιμέλεια η μητέρα και την ασκεί καλά, θα πρέπει να συνεχίσει να την ασκεί». Παραβλέπει όμως, ότι η κατάσταση αυτή διαμορφώθηκε μόνο με την επέμβαση του δικαστή που με μια προσωρινή διαταγή αφαίρεσε την επιμέλεια από τον πατέρα.

Το παραπάνω δόγμα, επιπλέον, είναι αντίθετο:

• με το Διεθνές Δίκαιο
• με τα ανθρώπινα δικαιώματα
• με το εσωτερικό Δίκαιο
• και είναι παράγων κακοποίησης, ψυχολογικής κακοποίησης, του πατέρα και του παιδιού.

Έχουν εκδοθεί πολλές αποφάσεις διεθνών οργάνων επ’ αυτών. Έχει εκδοθεί το ερμηνευτικό ψήφισμα 1279/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης, το οποίο συνιστά στα κράτη, να ακολουθήσουν τις οδηγίες του Συμβουλίου της Ευρώπης των 47 κρατών -και όχι μόνο της ΕΕ- που συμπεριλαμβάνει:

α) τις κοινές γονικές ευθύνες.
β) την εναλλασσόμενη κατοικία.
γ) τη χρήση σχεδίου ανατροφής των παιδιών.
δ) και τη φιλική δικαιοσύνη (γιατί εμείς έχουμε μία πάρα πολύ κακοποιητική δικαιοσύνη).
 
Την δεκαετία του ’90 όλες οι χώρες μιλούσαν συνεχώς για «Joint custody» δηλαδή, «κοινή επιμέλεια». Πράγματι, όλες οι χώρες αποφάσισαν την «Κοινή επιμέλεια» ή την «συνεπιμέλεια» όπως τη λέμε, και δεν ξαναμίλησαν γι’ αυτήν. Διότι, πλέον μιλάνε για κοινές γονικές ευθύνες, «Shared Parenting»: Δηλαδή, και οι δύο γονείς ανατρέφουν και συναποφασίζουν για το παιδί τους.
 
Επιπλέον, τη δεκαετία του 2000, με πρωτοβουλία ενός Γάλλου καθηγητή, εισήχθη το σύστημα της εναλλασσόμενης κατοικίας. Αυτό που λέγεται «Κοινή ανατροφή». Δηλαδή με τη σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης μιλάμε και για κοινή επιμέλεια και πλέον και  για «ίσο χρόνο και με τους δύο γονείς». Και ίσο χρόνο, ακόμα και εάν αυτοί δεν συμφωνούν. Διότι αν οι γονείς συμφωνούν, μπορεί π.χ. ένας ναυτικός ή μία αεροσυνοδός, να βρουν άλλη λύση για τη ζωή του παιδιού. Όταν όμως δεν συμφωνούν, ο δικαστής θα πρέπει να δώσει ίσο χρόνο και με τους δύο.
 
Είπαμε ότι, η επιμέλεια των παιδιών είναι ήδη κοινή για τους δύο γονείς, όπως και ο ίσος χρόνος. Όχι, όμως, στην Ελλάδα. Έχει γίνει σχεδόν σε όλο το δυτικό κόσμο, από χώρες τις Ευρώπης έως τη Βραζιλία ή την Αυστραλία, αλλά όχι στην Ελλάδα. Αυτό μας οδήγησε στο ψήφισμα της Επιτροπής Ισότητος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, 2079/ 2015, που αναφέραμε παραπάνω. Οι αλλαγές στις κρατικές πολιτικές οδηγήθηκαν από μία επιστημονική έκρηξη που μας έφερε στο σημείο που πλέον ξέρουμε τη σημασία του ίσου χρόνου και με τους δύο γονείς, όχι μόνο για τα μεγάλα σε ηλικία, αλλά και για τα πάρα πολύ μικρά παιδιά.
 
Διότι από επιστημονικές μελέτες, παγκοσμίου αναγνώρισης, ξέρουμε ότι η κοινή ανατροφή, δηλαδή η κοινή επιμέλεια ίσου χρόνου και για τους δύο γονείς, εφαρμόστηκε στην πράξη σε όλες αυτές τις χώρες, όπου μεγάλης έκτασης μελέτες δείξανε ότι τα αποτελέσματα τα οποία εξάγει αυτό το σύστημα συνεπιμέλειας, είναι σχεδόν σα να μένει το παιδί στο ίδιο σπίτι μαζί και με τους δύο γονείς του. Αντιθέτως στην Ελλάδα, που δεν ισχύει η συνεπιμέλεια ίσου χρόνου, τα αποτελέσματα είναι πολύ άσχημα.
 
Τι μας λέει αυτό το ψήφισμα; Πώς «ενόψει όλων των σύγχρονων επιστημονικών μελετών» και του Διεθνούς Δικαίου, το Συμβούλιο της Ευρώπης συνιστά στα κράτη-μέλη τις εξής πρακτικές:
 
1. Τις κοινές γονικές ευθύνες, δηλαδή και γονική επιμέλεια και επιμέλεια. Δε μιλάει για γονείς μέσα σε γάμο, μιλάει για γονείς, ανεξαρτήτως αν είναι παντρεμένοι ή όχι. Δηλαδή, για όλους τους γονείς, κοινές γονικές ευθύνες. 
 
2. Την εναλλασσόμενη κατοικία, δηλαδή τον ίσο χρόνο και για τους δύο γονείς σε ότι αφορά στα παιδιά τους.
 
3. Την φιλική δικαιοσύνη, μέσω της δικαστικής μεσολάβησης και όχι με την αντιδικία. Ενώ, εδώ στην Ελλάδα, πρέπει να αντιδικήσει ο πατέρας με το παιδί του. Νομικά, ο ένας επιτίθεται στον άλλον. Είναι μία ντροπή για τον πολιτισμό μας! Τι λέει η δικονομία μας; Για παράδειγμα, σε μία δίκη για επιμέλεια ή διατροφή, έχουμε το παιδί που εκπροσωπείται από τη μητέρα του ν’ αντιδικεί με τον πατέρα του. Έχουμε έναν που επιτίθεται και έναν που αμύνεται. Το παιδί και τον πατέρα. Και στο τέλος οι αποφάσεις έχουν νικημένο διάδικο ή το παιδί, ή τον πατέρα, γι’ αυτό και του επιβάλλονται δικαστικά έξοδα. Αυτό το πράγμα, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Όπως και με τα συναινετικά διαζύγια, πρέπει να μην είναι ο Α εναντίον του Β, αλλά ο Α και ο Β, που πηγαίνουν και οι δύο μαζί να ρυθμίσουν τα θέματά τους. Φαίνεται ασήμαντο, αλλά είναι η βάση όλων. Ξαναλέω, είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας! Συνιστά, λοιπόν, το ψήφισμα, «φιλική δικαιοσύνη». Όχι μέσα στα δικαστήρια. Σε αίθουσες έξω από τα δικαστήρια, να λύνονται οι υποθέσεις, με δικαστική μεσολάβηση ή με διαμεσολάβηση.
 
4. Την χρήση ψυχοκοινωνικών υπηρεσιών. Να υπάρχουν, δηλαδή, ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες, οι οποίες θα αναλαμβάνουν να βοηθούν στη διαχείριση των θεμάτων τους, και τους γονείς και τα παιδιά, γιατί ο δικαστής δεν ξέρει για όλα αυτά, δηλαδή όλες αυτές τις ψυχολογικές παραμέτρους, και δεν είναι και η δουλειά του να γνωρίζει. Στην Ελλάδα, όμως, δεν υπάρχει η παραμικρή δικαστική ψυχοκοινωνική υπηρεσία! Και η πρόβλεψη για να συσταθεί, που είχε γίνει το 1997, καταργήθηκε το 2016. Δηλαδή, το 1997, έγινε μια τέτοια πρόβλεψη από το νόμο που έλεγε ότι κάθε υπόθεση, υποχρεωτικά, πρώτα να την αναλαμβάνουν κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι και μετά να εισάγεται στο δικαστήριο, ποτέ όμως δεν εφαρμόστηκε, ενώ το 2016 καταργήθηκε ακόμα και η πρόβλεψη τού να γίνεται κάτι τέτοιο. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Δηλαδή να συσταθούν ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες, οι οποίες θα βοηθούν σε αυτές τις υποθέσεις;  Δεν γίνεται να μην υπάρχει βοήθεια ψυχοκοινωνικών υπηρεσιών σε κάθε υπόθεση. Χρειάζεται, δηλαδή, να υπάρχουν ειδικοί, κοινωνικοί λειτουργοί, παιδοψυχολόγοι, ψυχολόγοι και ψυχίατροι, οι οποίοι θα πληρώνονται από τον ιδιώτη, αλλά θα έχουν οργανωθεί σε σώμα, όπως γίνεται π.χ. με τους  συμβολαιογράφους. Να οριστεί λοιπόν ένα σώμα ψυχοκοινωνικών ειδικών, οι οποίοι να υπάγονται στο δικαστήριο, να προστατεύονται με την αγωγή κακοδικίας (διότι σήμερα κανείς δεν γράφει εκθέσεις για δικαστήρια, γιατί φοβάται τις μηνύσεις). Επιπλέον, να υπάρχει διαφάνεια σε όλη τη διαδικασία, όπως και ένα ενιαίο πρωτόκολλο σε όλη τη χώρα, και όλα αυτά να συντονίζονται και να καταχωρούνται για κάθε υπόθεση, μέσα στο δικαστήριο και όχι σε κάποιους μυστικούς φακέλους. Γιατί σήμερα το δικαστήριο δεν ξέρει τις κινήσεις που έχουν κάνουν οι γονείς, για παράδειγμα, σε ποιόν φορέα πήγαν και για να ζητήσουν κάποια γνωμάτευση. Και μπορεί να πάνε σε πολλούς φορείς μόνο για να εμφανίσουν τελικά την γνωμάτευση που νομίζουν ότι τους βολεύει, και κάποια άλλη γνωμάτευση που νομίζουν ότι δεν τους βολεύει να την εξαφανίσουν. Ή να πηγαίνουν σε κάποιον φορέα μόνο μία φορά, π.χ. για συμβουλευτική, και να μην ξαναπατάνε, διότι θέλουν να κρύψουν και όχι να φανερώσουν τα προβλήματα. Και όλα αυτά να γίνονται με πολύ χειριστικό τρόπο, πολλές φορές εις βάρος της προστασίας του παιδιού και της απονομής της δικαιοσύνης. Επιπλέον, το ίδιο ψήφισμα, προβλέπει κι άλλα ζητήματα τεχνικής φύσης. Τ κυριότερο από αυτά, είναι ότι συνιστά:
 
5. Σε όλα τα κράτη μέλη, τις καλές πρακτικές που ήδη υπάρχουν σε άλλες χώρες. Αυτά, δηλαδή, που λέμε, δεν είναι υποθετικά. Εφαρμόζονται δίπλα μας, και η κοινή επιμέλεια, και ο ίσος χρόνος και με τους δύο γονείς, και οι ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες.
 
6. Το parenting plan. Τη χρήση, δηλαδή, σχεδίων ανατροφής των παιδιών. Δίνουν στους γονείς ένα ερωτηματολόγιο, και ζητάνε να τους συμπληρώσουν όλα τα ερωτήματα για το πώς θέλουν να μεγαλώσουν το παιδί τους. Για παράδειγμα, υπάρχει το ερώτημα «Σε ποια πόλη θέλετε να μείνει;» ή «Σε ποιο σχολείο θα πηγαίνει;»  ή «Τι εξωσχολικές δραστηριότητες θέλετε να έχει;». Όταν λοιπόν, οι γονείς φέρνουν αυτό το ερωτηματολόγιο συμπληρωμένο στο δικαστήριο, στο 70% των υποθέσεων, οι γονείς συμφωνούν. Έτσι, σταματάνε οι περισσότερες αντιδικίες, ακόμα κι αν οι γονείς δεν μιλάνε μεταξύ τους. Λειτουργεί, γιατί γίνεται εγγράφως.  Και στο 20% με 30%  που δεν θα συμφωνήσουν οι γονείς, τότε μόνο θα αναλάβει το δικαστήριο να βρει τις λύσεις.
 
Τι προσπάθεια γίνεται σήμερα, να εφαρμοστούν όλα αυτά και στην Ελλάδα;
 
Η Ελλάδα έχει αναλάβει διεθνείς υποχρεώσεις, για την συνεπιμέλεια, τις οποίες δεν πραγματοποιεί. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα νόμο ο οποίος θα κάμψει την άρνηση του κάθε δικαστή να εφαρμόσει το νόμο που ισχύει για όλη την ΕΕ και όχι μόνο. Για παράδειγμα, ο νόμος του 1987, όπως είπαμε, αναφέρει την συνεπιμέλεια, δηλαδή τα ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις και στους δύο γονείς μέσα στο γάμο ή μετά τυχόν λύση του. Γιατί ο κάθε δικαστής δεν τα εφαρμόζει στην Ελλάδα; Διότι παραβαίνει το νόμο! Πάει ενάντια στη Βουλή των Ελλήνων. Διότι στην Ελλάδα, δεν είναι η κυβέρνηση που ελέγχει τη δικαστική εξουσία, αλλά το ανάποδο. Αυτό που συμβαίνει, είναι ένα έλλειμμα δημοκρατίας. Οι νόμοι υπάρχουν και δεν τους εφαρμόζουν τα Δικαστήρια. Χρειάζεται λοιπόν ένας νόμος να αναγκάσει τον δικαστή να εφαρμόσει το νόμο.
 
Στις 3 Νοεμβρίου 2017, έγινε μία συνάντηση με τον αρμόδιο Υπουργό κ. Κοντονή, προκειμένου να ζητήσουμε να κατατεθεί ένα νομοσχέδιο, που συνέταξε σύσσωμος ο επιστημονικός κόσμος της χώρας και συμφωνούν όλα τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα. Άλλωστε ως τροπολογία το είχαν καταθέσει βουλευτές τριών κομμάτων στη βουλή αλλά δεν κατέβηκε για ψήφιση. Κατά τη γνώμη μας σε αυτό το αίτημα, αντιδρούν μόνο οι δικαστές και οι νομικοί γύρω από αυτόν τον χώρο. Στη συνάντηση αυτή προτάθηκε το ελάχιστο που μπορεί να γίνει για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές. Όχι δηλαδή όλες οι αναγκαίες, αλλά οι πρώτες και κύριες. Τώρα, αναμένουμε να δούμε αν και τι αποφάσεις θα παρθούν. Επίσης, εξεδόθησαν πρόσφατα δύο αποφάσεις, από μια νέα γενιά δικαστών που μη μπορώντας να ξεφύγουν από τον εναγκαλισμό του Αρείου Πάγου, δέχθηκαν την συνεπιμέλεια με κάποιο τρόπο. Αυτό αν και δεν είναι ολοκληρωμένη λύση, είναι ανατροπή, όμως.
 
Για ποιο λόγο είναι ενάντια οι δικαστές;
 
Αν δείτε τις αποφάσεις, είναι πανομοιότυπες η μία με την άλλη. Αλλάζει μόνο λίγο η αρχή και λίγο το τέλος. Μέσα σε λίγη ώρα ξεπετάνε δεκάδες αποφάσεις. Αρνούνται να εμβαθύνουν σε κάθε υπόθεση, και δεν είναι δικαιολογημένα και σε θέση να το κάνουν. Και το κακό είναι, ότι ξεκινάνε από ένα εσφαλμένο κακοποιητικό τεκμήριο το οποίο λέει ότι την επιμέλεια του παιδιού πρέπει να αναλάβει η μητέρα, ενώ αν το τεκμήριο έλεγε ότι αν δεν συμφωνούν οι γονείς, το παιδί θα το αναλαμβάνουν και οι δύο γονείς, θα είχαν κλείσει οι υποθέσεις έξω από τα δικαστήρια και θα έκαναν ακόμα λιγότερη δουλειά. Απλώς τα δικαστήρια θα επικύρωναν τα πρακτικά που θα υπέγραφαν οι γονείς. Λέει, ο νόμος, οι δύο γονείς, είναι ίσοι σε δικαιώματα και υποχρεώσεις, κατά τη διάρκεια και μετά την τυχόν λύση του γάμου. Πόσο πιο καθαρά να το πει ο νόμος; Επίσης, λέει ο νόμος της κύρωσης της  διεθνούς σύμβασης των δικαιωμάτων του παιδιού το 1992: Και οι δύο γονείς είναι από κοινού υπεύθυνοι για την ανατροφή του παιδιού. Και όμως, στην Ελλάδα, δεν εφαρμόζουν το νόμο. Γιατί το κάνουν; Το κακό είναι ότι κι αυτό που κάνουν είναι πολύ πιο δύσκολο, απ’ ότι αν έκαναν αυτό που περιγράφουμε και συστήνει το Συμβούλιο της Ευρώπης.
 
Είπατε ότι υπήρξαν, παρόλα αυτά, δύο αποφάσεις συνεπιμέλειας, που έκαναν την ανατροπή;

Ναι, και η δεύτερη απόφαση, τον Οκτώβριο 2017, έλεγε: «επιμέλεια ένα μήνα στη μητέρα, και επιμέλεια τον άλλο μήνα στον πατέρα». Δεν φύγαμε, δηλαδή, από την αποκλειστική επιμέλεια αλλά την απονέμουμε εναλλάξ. Ο δικαστής, υποτάχθηκε στο νομολογιακό έθιμο, αλλά επιπλέον, είπε: Θέλετε συνεπιμέλεια; Ωραία. Ένα μήνα ο ένας, ένα μήνα ο άλλος. Όποιος γονιός δεν έχει τον ένα μήνα επιμέλεια, θα έχει επικοινωνία, με ίσους μάλιστα όρους, δηλαδή ακριβώς ότι θα έχει αυτός τον επόμενο μήνα. Ο δικαστής έπαιξε με τους όρους τους συστήματος, αλλά έκανε την ανατροπή.
 
Πάλι δεν έγινε αυτό που θα έπρεπε να γίνει, δηλαδή;
 
Όχι, διότι θεωρητικά μπορεί κάποιος γονιός να λειτουργήσει κακοποιητικά και να προκαλέσει καταστάσεις που δεν μπορεί να λύσει η συγκεκριμένη επιλογή. Π.χ. να το γράψει ο ένας γονιός σε ένα σχολείο τον ένα μήνα, και να το γράφει σε άλλο σχολείο ο άλλος τον άλλο μήνα. Το παραδοσιακό μοντέλο, δε, θέλει το δικαίωμα επικοινωνίας που δίνουν συνήθως οι δικαστές στην Ελλάδα, ειδικά για τον πατέρα, να βλέπει τα παιδιά του, με δύο διανυκτερεύσεις κάθε μήνα και μία με δυο φορές την εβδομάδα για μερικές ώρες. Για σκεφτείτε, τι σχέση μπορεί να χτίσει κάποιος με το παιδί του, όταν έχει μόνο αυτές τις ώρες κάθε μήνα για να συνδεθεί μαζί του; Πώς μπορεί να διατηρηθεί η επαφή πατέρα – παιδιού, όταν μάλιστα ο δικαστής αποσπά τον πατέρα από τη ζωή του παιδιού του;
 
Οπότε είμαστε σε αναμονή για το τι θα γίνει;
 
Χρειάζεται ενημέρωση, διότι ζούμε σε έναν κοινωνικό μεσαίωνα σ’ αυτά τα θέματα. Η κοινωνία είναι μπροστά, αλλά οι δικαστές λόγω έλλειψης ενημέρωσης φέρνουν εμπόδια στην εξέλιξή της, και εις βάρος των παιδιών. Ένα στα 4 παιδιά, βλέπει τους γονείς του να χωρίζουν. Καταλαβαίνετε τον όγκο του προβλήματος. Κάθε δεκαετία υπάρχουν 210.000 διαζύγια, όπου από αυτές τις περιπτώσεις οι 70.000 είναι αντιδικίες, και οι άλλες λύνονται συναινετικά. Στην πραγματικότητα όμως είναι πάρα πολύ μεγαλύτερος ο αριθμός των αντιδικιών, γιατί είναι πολλά διαζύγια που ξεκινούν συναινετικά και εξελίσσονται σε αντιδικία, ή υποκρύπτουν μία αντιδικία. Επιπλέον, 8% των περιπτώσεων που αφορούν την επιμέλεια, είναι για παιδιά εκτός γάμου, όπου ο πατέρας αποκλείεται δια βίου από το μεγάλωμα του παιδιού του. Επίσης, ας σκεφτούμε, είχε πει ο υπουργός υγείας, ότι το 30% των ελλήνων έχει προβλήματα ψυχικής υγείας. Οπότε στατιστικά, στις 210 χιλιάδες, οι 70.000 που αντιδικούν, αριθμητικά συμπίπτουν με όσους μπορεί να έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας. Δηλαδή η αντιδικία πιθανόν να συνδέεται με την ψυχική νόσο.

Υπάρχει και ένα άλλο πολύ σοβαρό θέμα, με τις αποφάσεις των δικαστηρίων που δεν εκτελούνται. Βγαίνει π.χ. μια απόφαση επικοινωνίας του πατέρα με το παιδί, και αν θέλει η μητέρα την εφαρμόζει. Αν δεν θέλει δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εφαρμοστεί. Για παράδειγμα, να βλέπει το παιδί ο πατέρας κάθε Τετάρτη για δύο ώρες. Μόνο στην Αττική την προηγούμενη χρονιά είχαμε 4.500 κλήσεις στην Αστυνομία, για παραβιάσεις εφαρμογής της επικοινωνίας. Όπως υπάρχουν και πάρα πολλές δίκες, ποινικά αδικήματα, για περιπτώσεις αποξένωσης, όπου δεν βλέπει για χρόνια ο πατέρας το παιδί, γιατί η μητέρα δεν τον αφήνει. Αυτά είναι, τα επακόλουθα του νομολογιακού εθίμου που ακολουθείται από τους δικαστές στην Ελλάδα, που περιγράψαμε. Και έχουμε και περιπτώσεις “learned helpess”, δηλαδή γονιών που τα παράτησαν. Διότι παρατάει ο πατέρας τη μάχη, σταματά να προσπαθεί, γιατί ξέρει πως ότι και να κάνει, δεν θα καταφέρει τίποτα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι πολλοί άνθρωποι στην χώρα μας είναι που τους αφορούν όλα αυτά. Σκεφτείτε, μόνο ότι τα ποσοστά διαζυγίων είναι στο 20 με 25% κάθε χρονιά. Περίπου ένας και παραπάνω γάμος, στους τέσσερις, διαλύεται. Ένα στα 4 παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να χωρίζουν και χάνουν έναν από τους δύο γονείς τους από την καθημερινή τους ζωή. Και όλα αυτά, γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος που ισχύει σε όλες της χώρες της Ευρώπης, από τους δικαστές.-

 Η αναγκαιότητα και των δύο γονέων στην ανάπτυξη του παιδιού
 
Ο Λάμπρος Κερεντζής, Ψυχολόγος - Ψυχοπαιδαγωγός, Οικογενειακός Θεραπευτής, αναφέρει: «Το σύστημα της μονογονεϊκής επιμέλειας των χωρισμένων νοικοκυριών τόσο σε νομικό όσο σε κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο δημιουργεί μια κατάσταση τραγική. Η αντιπαλότητα των πρώην συζύγων, όχι μόνο ενισχύεται από το νόμο, ο οποίος πριμοδοτεί τον έναν (μητέρα) ενάντια στον άλλον (πατέρα) εφ’ όσον εκ προοιμίου τον θεωρεί υποδεέστερο σαν παρουσία, αλλά καταστεί το παιδί υποχείριό του, μειώνοντας την σημαντικότητα του καθώς και την σημαντικότητα της παρουσίας των γονιών του δίπλα του.

Η αναγκαιότητα της παρουσίας των δύο γονιών στην ανάπτυξη του παιδιού είναι πλέον αναμφισβήτητη. Το παλιό κοινωνικό στερεότυπο που απαιτούσε και πρόβαλε την μητέρα σαν το βασικό παράγοντα ανάπτυξης του παιδιού δεν θεωρείται σήμερα ικανό να αιτιολογήσει αυτή την ανάπτυξη, χωρίς την συνυπευθυνότητα του πατέρα. Στην οικογενειακή πραγματικότητα λοιπόν, αυτό που το παιδί βιώνει συναισθηματικά μέσα στην οικογένεια του, δεν περιορίζεται μόνο στην σχέση με την μητέρα του, αλλά και με τον πατέρα του καθώς, και με τα άλλα πρόσωπα που το περιβάλλουν, σ ένα δευτερεύοντα χρόνο.

Η επέμβαση του πατέρα στην ανάπτυξή του παιδιού γίνεται κιόλας από την βρεφική ηλικία και αυτό που εισπράττει είναι η παρουσία του συνυφασμένη με αυτή της μητέρας. Για το παιδί, λοιπόν, η παρουσία του πατέρα είναι εξ’ ίσου σημαντική με της μητέρας, όπως και η σχέση που δημιουργεί πραγματικά, ή φανταστικά μαζί του. Το παιδί κατασκευάζει την πραγματικότητα, και μέσα σε αυτή την κατασκευή ο πατέρας αποτελεί ένα θεμέλιο με τον ίδιο τρόπο που αποτελεί η μητέρα.

Το παιδί βλέπει την μητέρα πάντα σε σχέση με τον πατέρα ή τον πατέρα σε σχέση με την μητέρα σαν μια δυάδα η οποία θεωρείται ένα, «μαζί» και αυτό το μαζί το κάνει να αισθάνεται ότι ανήκει σε μια ομάδα που είναι η οικογένεια. Η αίσθηση λοιπόν του ανήκειν καθορίζεται από την μορφή σύνδεσης και λειτουργίας της οικογένειας (ακόμα και μετά τη διάλυσή της με το διαζύγιο) και βοηθάει στην κατασκευή της Ταυτότητας του. Κομμάτια λοιπόν της ταυτότητας του είναι οι δύο γονείς όχι απομονωμένοι, αλλά μαζί.

Πρέπει να γνωρίζουμε βέβαια ότι αυτή η έννοια του μαζί για το παιδί είναι διαφορετική από αυτή των γονιών. Δηλαδή, ξέχωρα αν οι γονείς είναι μαζί ή όχι, ο τρόπος που λειτουργούν μεταξύ τους μπορεί να ενισχύσει ή να μειώσει αυτή την έννοια σαν στοιχείο της ταυτότητας του. Δηλαδή αν δυο γονείς δεν έχουν χωρίσει αλλά βρίσκονται σε συνεχή αντιπαλότητα μεταξύ τους η έννοια του μαζί διαταράσσει το παιδί και δεν λειτουργεί εποικοδομητικά. Αντίθετα οι γονείς οι οποίοι έχουν χωρίσει αλλά διατηρούν μια «πολιτισμένη» σχέση, η έννοια του μαζί σαν στοιχείο, όπως είπαμε, της ταυτότητας του παιδιού λειτουργεί και το βοηθά ακόμα και όταν δεν είναι μαζί.

Κάτω από αυτό το πρίσμα ένα νομοσχέδιο για την συν- επιμέλεια των γονιών, έχω την εντύπωση ότι βοηθάει να δυναμώσει αυτό το «μαζί» των γονιών ακόμα και αν είναι χώρια. Τους «αναγκάζει» να αποδεχτούν ο ένας τον άλλον σ’ ένα καινούργιο χωρόχρονο, αυτόν της ανάγκης του παιδιού τους, κάτι που ίσως δεν το είχαν πετύχει όταν ήταν πραγματικά μαζί. Και το σπουδαιότερο ξεφεύγουμε από τα παλιά στερεότυπα και προσδίδουμε στην σχέση πατέρα-μητέρας την θέση και την σημαντικότητα που εκφράζει μέσα από το μαζί η χώρια.»
 
Μαρτυρία: Ο πατέρας στην Ελλάδα είναι μια επιταγή, τίποτε άλλο:
 
Κ.Π. (διαζευγμένος με δύο παιδιά): «Νομίζω πως δεν υπάρχει στην Ελλάδα, οικογενειακό δίκαιο. Δηλαδή, πας στο δικαστήριο και λύνουνε όλα τα θέματα σαν μια οικονομική διαφορά. Οι επικοινωνίες με τα παιδιά, κάθε Τετάρτη και δεύτερο Σαββατοκύριακο. Τρομερά πράγματα… Όλα είναι κομμένα και ραμμένα υπέρ των μητέρων. Ο πατέρας είναι μια επιταγή, τίποτε άλλο. Την επιμέλεια την παίρνει η μητέρα, ότι και να είναι. Θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα και για τη μητέρα και για τον πατέρα. Διότι, για να είναι καλά τα παιδιά, πρέπει να είναι καλά οι γονείς τους. Επιπλέον, όταν ένας πατέρας είναι εξαθλιωμένος οικονομικά, πως μπορεί να πηγαίνει να βλέπει τα παιδιά του και να είναι… άθλιος; Χωρίς δόντια, με άθλια ρούχα, κλπ..; Παλιότερα, θα μπορούσε π.χ. να κάνει δύο και τρεις δουλειές. Τώρα όμως που έχουν αλλάξει οι συνθήκες, δεν βγαίνει… Κι αυτό είναι αβάσταχτο.

Νομοθετούν ξεκάθαρα υπέρ των γυναικών. Και το να μπεις σε μια τέτοια διαδικασία διατροφής, επιμέλειας, κλπ.. δεν ελέγχεται από πουθενά. Δηλαδή, ορίζει το δικαστήριο μια διατροφή για τον πατέρα, και στη μητέρα δίνει την επιμέλεια και τη μέριμνα. Αν τις ασκεί καλά ή όχι, αυτή την επιμέλεια και αυτή τη μέριμνα, δεν ελέγχεται από πουθενά. Ότι θέλει κάνει. Κι ο πατέρας από εκεί και πέρα, αναγκάζεται να κάνει "απομακρυσμένη διαχείριση" σαν σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση»


Αναδημοσίευση από tvxs

«Ο Donald Trump ανακοίνωσε την ημερήσια διάταξη της συνάντησης με τον Ρώσο ομόλογό του: οι δύο ηγέτες θα συζητήσουν θέματα που σχετίζονται με τις κρίσεις στη Βόρεια Κορέα, την Ουκρανία και τη Συρία. Οι ηγέτες του κόσμου θα αποφασίσουν πώς θα επιλυθούν αυτές οι συγκρούσεις – είτε με στρατιωτικές ενέργειες είτε με διαπραγματεύσεις», ανέφερε ο εμπειρογνώμονας.

«Όσον αφορά τη Συρία και την Ουκρανία, μπορούμε να δούμε ότι η κατάσταση είναι αδιέξοδος και κανένα από τα μέρη δεν είναι έτοιμο να συνεχίσει τις εχθροπραξίες. Οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να διεξαχθούν πριν ληφθεί τελική απόφαση», δήλωσε ο Λεονίντ Κρούτακοφ.

Ο Λεονίντ Κρούτακοφ περιέγραψε τα συγκρουόμενα και αντιφατικά παγκόσμια έργα. Οι Αμερικανοί θέλουν όλοι να ταιριάζουν στο ενιαίο τους πρότυπο. Επιθυμούν να αναθέσουν σε τρίτο την κυριαρχία άλλων εθνών, και θα πρέπει να αποφασίσουν οι ΗΠΑ για το πώς θα το χειριστούν.

Το δεύτερο παγκόσμιο έργο της νέας παγκόσμιας τάξης είναι ένα έργο της Κίνας, της Ρωσίας και της Ινδίας. «Το έργο αυτό υλοποιείται στο πλαίσιο του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, των BRICS και της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης, όπου κάθε μέλος συντονίζει τα συμφέροντά του με άλλα μέλη θυσιάζοντας κάτι και αναζητώντας συναίνεση», πιστεύει ο Κρούτακοφ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν έναν περίπλοκο στόχο: οι Αμερικανοί θέλουν είτε να σπάσουν αυτή την ένωση είτε να αναζητήσουν μια κοινή γλώσσα μαζί της. Αρχικά, οι Αμερικανοί ελπίζουν ότι η νέα ένωση δεν θα υλοποιηθεί λόγω του εθνικού εγωισμού, αλλά τα εθνικά εγωιστικά συμφέροντα έδωσαν τη θέση τους σε μεγάλα έργα ολοκλήρωσης όπως το BRICS και το SCO. Όσο πιο πολύ προχωρά η διαδικασία, τόσο ισχυρότερη θα γίνει η ένωση και τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τις ΗΠΑ να την σπάσει.

«Αυτό είναι ένα παιχνίδι σκακιού και είναι καλύτερο για τους παίκτες να σαρώνουν όλες τις φιγούρες από την σκακιέρα και να λένε: ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Παράλληλα, ένας πόλεμος δεν είναι μόνο η πυρκαγιά και οι εχθροπραξίες, αλλά και η μεταπολεμική ανάκαμψη : δάνεια, προμήθειες και εκπληκτικά κέρδη», δήλωσε ο Λεονίντ Κρουτάκοφ στο Pravda.Ru.





ΠΗΓΗ: Pravda.Ru. ( Μετάφραση, «Αναστοχασμοί»   )

Η φαρσοκωμωδία των ορφανών Σημίτη έληξε με επικράτηση Γεννηματά

Από Γ.Α.
Αναδημοσίευση iskra

Μετά από έναν πολύμηνο μαζικό βομβαρδισμό όλων από κοινού των συστημικών μέσων ενημέρωσης, περίπου μόνο 210 χιλιάδες προσήλθαν στις κάλπες του νέου αβάπτιστου μορφώματος της αυτοαποκαλούμενης Κεντροαριστεράς, για την εκλογή αρχηγού.

Η φαρσοκωμωδία των εκλογών έληξε με την αναμενόμενη άνετη επικράτηση της Φώφης Γεννηματά, με δεύτερο με διαφορά τον Νίκο Ανδρουλάκη και τον εξευτελισμό όλων των άλλων υποψηφίων. Ειδικότερα το αποτέλεσμα μόνο ως διασυρμός μπορεί να χαρακτηριστεί για ονόματα όπως αυτό του Καμίνη και του Θεοδωράκη, για τα “προτερήματα” των οποίων είχε γίνει πλύση εγκεφάλου στους πολίτες.

Η όλη διαδικασία δεν δημιουργεί καμιά αισιοδοξία για το μέλλον του νέου φορέα, πολύ περισσότερο που δεν έχει να πει τίποτα για τη χώρα και για την ελληνική κοινωνία, πέρα από την πλήρη και απόλυτη παράδοσή της στις δυνάμεις της κατοχής.

Για τις διαδικασίες αυτές και το αποτέλεσμά της είχε προηγηθεί η ακόλουθη δήλωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη:

Η εκλογή αρχηγού στο αβάπτιστο κόμμα της ψευδεπίγραφα λεγόμενης Κεντροαριστεράς, των πολλών κοινοβουλευτικών ομάδων και υβριδικών κομμάτων στο εσωτερικό του, συνιστά μάλλον μια φαρσοκωμωδία και επιβεβαιώνει την βαθύτατη παρακμή της κατεστημένης πολιτικής τάξης.

Εδώ που τα λέμε το νέο πολιτικό κόμμα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα άθυρμα των ορφανών του Σημίτη, ο οποίος υπήρξε ο πρωτεργάτης και αρχιτέκτων της σημερινής καταστροφής της χώρας.

Μιλάμε για ένα κόμμα των συστημικών μέσων ενημέρωσης, αποθέωση του πελατειακού συστήματος, το οποίο συναποτελούν κρατικοδίαιτα στελέχη του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ και εκφραστές, πέρα από διακηρύξεις, του βαθέος παρασιτικού κράτους των διαπλοκών, των αδιαφανών διασυνδέσεων και της οργανικής υποτέλειας.

Αυτό το υπό διαμόρφωση κόμμα, κινούμενη άμμος και συμπληρωματική απόφυση του εξαρτημένου μνημονιακού μπλοκ, δεν χρειάζεται πρόγραμμα και γι’ αυτό δεν το διαθέτει. Το πρόγραμμα για κόμματα τέτοιου χαρακτήρα αντιπροσωπεύουν η εκάστοτε βούληση των «αγορών», τα κελεύσματα των Βρυξελλών και ενός ψευδεπίγραφου «ευρωπαϊσμού», μαζί με τα νεοαποικιακά δόγματα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης».

Το νέο Σημιτικό κατασκεύασμα, παράρτημα του αμαρτωλού δίπολου ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, όποιον και αν έχει αύριο ως αρχηγό, εκφράζει με τον πλέον αυθεντικό τρόπο όλα όσα οδήγησαν την Ελλάδα στην σημερινή κατάπτωση και πρέπει πολύ γρήγορα να ανατραπούν.

Προβάδισμα της Γεννηματά, στο δεύτερο γύρο με τον Ν. Ανδρουλάκη

Στο δεύτερο γύρο θα κριθεί ο επικεφαλής του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, με τον κόσμο να καλείται να επιλέξει μεταξύ της Φώφης Γεννηματά και του Νίκου Ανδρουλάκη, που βγήκαν πρώτοι στη «μάχη» των εννέα υποψηφίων, με 42,50% και 25,14% αντίστοιχα. Με καταμετρημένο το 83,49% της Επικράτειας, δηλαδή τα 730 από τα 878 εκλογικά τμήματα, η Φώφη Γεννηματά έλαβε 73.939 ψήφους, ο Νίκος Ανδρουλάκης 43.735 και ακολούθησαν οι: Καμίνης 23.520 ψήφοι (13,52%), Θεοδωράκης 17.062 ψήφοι (9.81%), Μανιάτης 7.417 (4,26%), Ραγκούσης: 4.162 (2,39%), Γάτσιος: 2.877 (1,65%), Πόντας: 924 (0,53%), ενώ 343 ψήφους έλαβε ο Τζιώτης συγκεντρώνοντας ποσοστό 0,20%.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΟΦΕΙΛΕΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ
(ΑΠΟΨΕ, ΔΕΥΤΕΡΑ 13.11, 7.00ΜΜ, ΔΣΑ).

«Σκλάβος δε θέλεις εσύ να ζήσεις,
σκλαβιάς δε στέργεις σίδερα βαριά.
Πήρες ντουφέκι, θες να πολεμήσεις
για της Ελλάδας μας τη λευτεριά.
(…)
Όμως, παιδί μου, χτυπάει η καμπάνα,
έφτασε η ώρα η σκληρή του χωρισμού
σήκω, κι εγώ σαν Ελληνίδα μάνα,
σε θέλω σταυραϊτό του λυτρωμού.
Με του ΕΛΑΣ τους ένδοξους αντάρτες
τη λευτεριά να φέρετε στη γη,
νέας ζωής, εμπρός επαναστάτες, για να ροδίσει ολόφωτη αυγή».
(Απόσπασμα από το ποίημα «Η Μάνα του Αντάρτη» του Ευάγγελου Μαχαίρα).

Το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών τιμούμε τον Αντιστασιακό, αγωνιστή της δημοκρατίας, της ειρήνης και της διεκδίκησης των γερμανικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων Ευάγγελο Μαχαίρα, τον σπουδαίο συναγωνιστή μας, που έφυγε πριν δύο χρόνια αλλά παραμένει φάρος Ελευθερίας, Αντίστασης, Δικαιοσύνης!

Ομιλητές: Μανώλης Γλέζος, Βασίλης Αλεξανδρής, Καθηγητής Γρηγόρης Καλαβρός, Χρήστος Τσιντζιλώνης, Γιάννης Γουσέτης, Γιάννης Χατζηαντωνίου και συντονιστής ο Βασίλης Μπρακατσούλας.

Σας περιμένουμε!

Πέμπτη 16  & Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017




Η μουσική συνύπαρξη της Καλλιόπης Βέττα με τον Χάικ Γιαζιτζιάν είναι ένα μουσικό ταξίδι χωρίς διαβατήρια. Ένα ταξίδι που περνά μέσα από οικείες μνήμες, αλλά και από πρωτόγνωρα και ασυνήθιστα ηχητικά μονοπάτια.  Για δεύτερη φορά μαζί θα παρουσιάσουν στη σκηνή του HalfNote το εξαιρετικό και επιτυχημένο περυσινό τους πρόγραμμα «Στις Γειτονιές του Κόσμου…», για δύο μόνο παραστάσεις, την Πέμπτη 16 & την Παρασκευή 17 Νοεμβρίου.



Σε αυτή την μουσική παράσταση η Καλλιόπη με τον Χάικ αναζητούν τη μουσική τους έκφραση, επιδιώκοντας την κατάργηση του χρόνου και των γεωγραφικών συνόρων. Συγκινήσεις και αισθήματα που κατακλύζουν την ατμόσφαιρα, ήχοι φυσικοί και ηλεκτρικοί, φωνές ιδιαίτερες και αισθαντικές, συναντιούνται σε μια παράσταση γεμάτη ευρήματα που θα μαγέψει το κοινό.



Η Καλλιόπη Βέττα με τη μαγική φωνή της, που πάλλεται με έναν ιδιαίτερο, συγκινησιακό τρόπο και τις βαθιά συναισθηματικές της ερμηνείες, καθηλώνει και συγκινεί το κοινό της, μ' έναν εντελώς νέο τρόπο.Συνεργάστηκεμετους N icola Piovani, Loreena McKennitt, Philippe Eidel, ΓιώργοΝταλάρα, ΜάριοΦ ραγκούλη, Charles Dutois, κ.ά.  Έχει επίσης, μια σημαντική, σε αριθμό και περιεχόμενο, δισκογραφία καθώς και συμμετοχές σε διεθνή συλλογές. Η μακρόχρονη συνεργασία της με τον Μίκη Θεοδωράκη είχε σαν αποτέλεσμα το 2016 να κυκλοφορήσει το cd-βιβλίο με τίτλο «Στους Δρόμους του Μίκη» με τραγούδια και επιμέλεια του συνθέτη, ενώ την ενορχήστρωση - παραγωγή έκανε ο Γιάννης Κ. Ιωάννου (εκδόσεις Εύμαρος).



Ο Χάϊκ Γιαζιτζιάν, γεννημένος στην Συρία από γονείς Αρμένιους, ζει και εργάζεται στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η καταγωγή του, οι καταβολές και οι παιδικές του μνήμες, μπολιασμένες από τον πολιτισμό της Ανατολικής Μεσογείου, οδήγησαν τον Χάικ στο να υφάνει την τεράστια μουσική παράδοση της Αρμενίας και της Μέσης Ανατολής με τους μουσικούς ιδιωματισμούς της Δύσης και διαλέγοντας τα πιο δυνατά στοιχεία των δύο κόσμων, φτάνει τη μουσική του σε υψηλά επίπεδα δημιουργικότητας. Συνθέσεις από τα άλμπουμ του «Talar», «Garin»,  «Το Kτήνος στο Φεγγάρι»  και «Υeraz», καθώς και απρόσμενες μουσικές που γεννιούνται την στιγμή του αυτοσχεδιασμού. Εξερευνά τους τόπους του αυτοσχεδιασμού και των σολιστικών αναζητήσεων με το ούτι και τη φωνή του, ανοίγοντας νέους δρόμους σε μια μουσική που όσο ορίζεται γεωγραφικά, τόσο παγκόσμια είναι ταυτόχρονα.



Όλα τα παραπάνω στοιχεία ζωντανεύουν στις συναυλίες της Καλλιόπης Βέττα και του Χάικ Γιαζιτζιάν, όπου το έθνικ και world στοιχείο συναντιούνται αρμονικά με τους αυτοσχεδιασμούς, φτάνοντας σε ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο.



Τους συνοδεύουν οι μουσικοί:



Γιώργος Τσοκάνης: πιάνο

Τάσος Πούλιος: κανονάκι

Γιώργος Κοντογιάννης: λύρα – κρουστά

Θάνος Χατζηαναγνώστου: τύμπανα











HALF NOTE JAZZ CLUB

Τριβωνιανού 17, Μετς



Ώρες έναρξης: 21.30 (Πέμπτη) & 22.30 (Παρασκευή)



Είσοδος: 10 ευρώ (μπαρ), 15 ευρώ (Β’ Ζώνη), 20 ευρώ (Α’ Ζώνη)



Προπώληση:www.viva.gr, Media Markt, Seven Spots, Reload Stores

Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης 



Πληροφορίες - Κρατήσεις: 210 9213310



www.halfnote.gr

www.facebook.com/halfnote.gr

Ύστερα από τον επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων την άνοιξη στην Αθήνα, και το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη και σε επιλεγμένες πόλεις οι Θεατρικές Επιχειρήσεις Λεμπέση παρουσιάζουν ξανά το κλασικό αστυνομικό θρίλερ του Πάτρικ Χάμιλτον «Το φως του γκαζιού» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν.

Στο σκοτεινό Λονδίνο του 1890 κάθε βράδυ, όταν ο Τζακ πηγαίνει στην πόλη, η γυναίκα του η Μπέλλα μένει μόνη στο σπίτι και προσπαθεί να εξηγήσει τη μυστηριώδη εξαφάνιση αντικειμένων, τα βήματα που ακούγονται στον πάνω όροφο που είναι άδειος, και τις αυξομειώσεις που έχει το φως του γκαζιού. Μήπως τελικά έχει αρχίσει να τρελαίνεται; Η απειλή βρίσκεται στη φαντασία της ή μήπως αυτό το σπίτι κατοικείται από σκοτεινά μυστικά; Η απροσδόκητη εμφάνιση του αστυνομικού επιθεωρητή Ραφ θα φέρει στην επιφάνεια αποκαλύψεις που θα κλονίσουν τη σχέση του ζευγαριού.

Γραμμένο το 1938 από τον Πάτρικ Χάμιλτον, έναν από τους πιο φημισμένους συγγραφείς του εικοστού αιώνα, «Το φως του γκαζιού» ακολουθεί την παράδοση των σπουδαίων θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ, της Άγκαθα Κρίστι και του Τζων Πρίστλεϋ – και ανακηρύσσεται ως ένα αριστούργημα του είδους του.

Στην Ελλάδα το έργο έτυχε πάντα πολύ θερμής υποδοχής όποτε παρουσιάστηκε στο θέατρο: πρώτη η Μαρίκα Κοτοπούλη, για ν’ ακολουθήσουν η Κατερίνα Ανδρεάδη, η Αντιγόνη Βαλάκου, η Μίρκα Παπακωνσταντινου, η Κάκια Αναλυτή και η Βάσια Παναγοπούλου. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε την κινηματογραφική εκδοχή του έργου που απέσπασε επτά βραβεία Όσκαρ με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, τον Σαρλ Μπουαγέ και τον Τζόζεφ Κότεν – σε σκηνοθεσία Τζωρτζ Κιούκορ.



Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κοέν
Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Τίφανη Δανιήλ
Φωτογραφίες: Νικόλας Κομίνης




Παίζουν: Στέφανος Κυριακίδης (Τζακ), Τάνια Τρύπη (Μπέλλα), Παναγιώτης Πετράκης (Ραφ), Αλίκη Μπομποτά (Νάνσυ) και η Μελίνα Βαμβακά (Ελίζαμπεθ).



από 20 Νοεμβρίου και για 10 μόνο παραστάσεις
κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20.00

τιμές εισιτηρίων: € 16 (κανονικό) και € 12 (μειωμένο)



ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΑΚΗ
Στουρνάρη 32, Αθήνα - τηλ.: 210/5223522

Στις 9 Νοέμβρη 2017 διεξήχθη ο δεύτερος γύρος των εκλογών για την ανάδειξη εκπροσώπου των εργαζομένων στη Διοικούσα Επιτροπή της ΕΡΤ3, σύμφωνα με την τροποποίηση στο Ν.4487/2017, την απόφαση του Δ.Σ. της ΠΟΣΠΕΡΤ και την καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στην ΕΡΤ3.

Από τις αρχαιρεσίες και σύμφωνα με το πρακτικό της Εφορευτικής Επιτροπής, εκλέχθηκε ο συνάδελφος Περικλής Κλιγκόπουλος.


Η ΠΟΣΠΕΡΤ εύχεται στο νέο εκπρόσωπο των εργαζομένων στη Διοικούσα Επιτροπή της ΕΡΤ3 μια επιτυχημένη θητεία, προς όφελος ΟΛΩΝ των εργαζομένων αλλά και της ΕΡΤ3 (ΕΡΤ) σε αυτή την περίοδο αναδιοργάνωσης και διασφάλισης του δημόσιου αλλά κυρίως του κοινωνικού ρόλου της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ, από την πρώτη στιγμή επαναφοράς της ΕΡΤ στην κανονικότητα, έδωσε αγώνα μαζί και με άλλους, ώστε να υπάρχει η Διοικούσα Επιτροπή στην ΕΡΤ3 και σήμερα είμαστε ικανοποιημένοι που θεσμοθετήθηκε για να υπάρχει με παρόν και μέλλον κι όχι προσωρινά ως ίσχυε.

Ευχόμαστε σε όλη τη Διοικούσα Επιτροπή της ΕΡΤ3, καλή δουλειά, συνεργασία και αποτελέσματα τέτοια που να κατοχυρώνουν και να διασφαλίζουν την ανεξαρτησία, την ισονομία και το μέλλον της ΕΡΤ3.

Συγχαίρουμε τον συνάδελφο Περικλή Κλιγκόπουλο που αναλαμβάνει το δύσκολο έργο της εκπροσώπησης. Ευθύνη όλων μας είναι η συνεχής αμφίπλευρη ενημέρωση για καλύτερα αποτελέσματα και όπως άλλωστε απαιτεί η ενότητα της συνδικαλιστικής δράσης

Ευχαριστούμε, τέλος, την Εφορευτική Επιτροπή, τον δικαστικό αντιπρόσωπο και βεβαίως όλους τους εργαζόμενους που έλαβαν μέρος σε αυτή την εκλογική διαδικασία.

Αποκλεισμό από την πρόσφατη συνάντηση με τον Υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή για τις εξελίξεις στο ζήτημα των πλειστηριασμών καταγγέλλει σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ραδιόφωνο της ERTOpen 106.7 FM ο Πρόεδρος του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Λάρισας Ιωάννης Κόνσουλας κάνοντας μάλιστα λόγο για αντιθεσμική διαδικασία: «Κάποιοι από τους προέδρους αποκλείστηκαν. Διότι είναι δεδομένο και θεσμικό ο Πρόεδρος του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου των Αθηνών – ο οποίος μάλιστα είναι και πρόεδρος της συντονιστικής επιτροπής συμβολαιογραφικών συλλόγων της χώρας – να καλεί όλους τους προέδρους των υπόλοιπων οκτώ συμβολαιογραφικών συλλόγων της χώρας» για να αποκαλύψει στην συνέχεια πως «δεν υπήρξε ουδεμία ενημέρωση επίσημη για το τι ειπώθηκε στη συνάντηση αυτή» αλλά και συνολικά για το ζήτημα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών από τις αρχές Ιανουαρίου του 2017!

«Δεν υπήρξε ουδεμία ενημέρωση επίσημη για το τι ειπώθηκε στη συνάντηση αυτή στην οποία εκτός από τον Υπουργό τον κ. Κοντονή, παραβρέθηκε και ο κ. Τόσκας ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη και ο κ. Λιάκος Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ. Καμία επίσημη ενημέρωση δεν είχαμε στο τι ειπώθηκε στη συνάντηση αυτή όπως επίσης σε σχέση με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς δεν είχαμε κάποια ενημέρωση από τις αρχές Ιανουαρίου που έχει τεθεί στο τραπέζι της συζήτησης το θέμα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Όσες συνομιλίες έγιναν, όσες συζητήσεις έγιναν, έγιναν απυσία των υπόλοιπων οκτώ προέδρων των συμβολαιογραφικών συλλόγων της χώρας οι οποίοι τόσο καιρό πορεύονται από κοινού».

Στη συνέχεια, ο Πρόεδρος του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Λάρισας συσχέτισε το ζήτημα των πλειστηριασμών με μια προσπάθεια υφαρπαγής ακινήτων – φιλέτων: «Παίζεται ένα παιχνίδι ενδεχομένως μέσα στα πλαίσια φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, να υφαρπάξουν τα ακίνητα – φιλέτα, είτε αυτά είναι σε αμιγώς τουριστικές περιοχές είτε είναι στα μεγάλα αστικά κέντρα. Και δεν μιλάω τώρα για ένα σπιτάκι 70 τ.μ. στο Βόλο. Να το κάνει τι ο Γερμανός ή ο Ολλανδός αυτό το σπίτι;»

Καταλήγοντας ο κ. Κόνσουλας, αναφέρθηκε και στις «θεσμικές» απειλές που δέχονται οι συμβολαιογράφοι προκειμένου όπως είπε «να συνετιστούν ως προς τας υποδείξεις»: «Μια από τις απειλές είναι ότι θέλουν να αλλάξουν την τοπική αρμοδιότητα όπου ένας συμβολαιογράφος της Αθήνας θα μπορεί να προβεί σε πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης ακινήτων που βρίσκονται καθ’ άπασαν την επικράτεια. Εφόσον λοιπόν η Γενική Συνέλευση της Αθήνας «συνετιστεί ως προς τας υποδείξεις» και αποφασίσουν ότι θέλουν να κάνουν τους πλειστηριασμούς ή να λήξει η αποχή, το επόμενο βήμα φαντάζομαι από τον Υπουργό Δικαιοσύνης θα είναι να τους χαρίσει την τοπική αυτή αρμοδιότητα».

Ακούστε εδώ το ηχητικό ή εναλλακτικά ακούστε το παρακάτω.